zzz -

aaa4

ki. Myl sie, ubieral i wychodzil, zostawiajac ja w pokoju. Sama.

Do tej pory nie zdarzylo sie, by opiekun ja ignorowal. Zwlaszcza nie po tym, gdy pokazala mu, czego potrafi dokonac ustami. "Moze tu tkwi blad" - pomyslala, chociaz tak bardzo sie jej to podobalo. Cillian nie nalezal do najlagodniejszych mezczyzn, ale byl piekny. Mimo wszystko odnosila wrazenie, ze blednie go ocenila, i chociaz miala ochote rzucic swoje obowiazki i wyjechac z tego miejsca, czula sie nieco zawstydzona.

Jej przymusowa samotnosc miala jeden dobry skutek: przekonala ja, ze apatia, jaka ostatnio odczuwala, nie byla stanem przejsciowym. Rzeczywiscie stracila serce do sluzby Zakonowi. Och, odgrywala swoja role od tak dawna, ze nosila ja teraz jak kostium, usmiech jak maske, a slowa pociechy wypowiadala jak kwestie w przedstawieniu wyuczona na pamiec tak dawno temu, ze juz nie musiala myslec o samej fabule.

Teraz znala juz prawde, chociaz niechetnie sie do tego przed soba przyznawala. Chciala jechac do domu, a nie wracac do Zakonu. Nie chciala kolejnego zadania. Nie chciala juz zajmowac sie kolejnymi ludzmi tak uwiklanymi w sieci swoich wlasnych zalow i niezadowolenia, ze sami nie wiedzieli, czego trzeba, by odczuc ukojenie. Chciala jechac do domu, do Bellory, gdzie w przesyconym ostra, slodka wonia owocow sadzie ojca moglaby usiasc i rozpuscic wlosy, by splatal je wiatr.

Chciala wrocic do miejsca, w manicure ursynowm najprawdopodobniej nie chciano jej.

Nie mogla jednak wyjechac, nie wypelniwszy zadania. To oznaczaloby ucieczke, a w takim przypadku musialaby zaplacic Zakonowi kwote swojego wynagrodzenia.

Mogla uciec od obowiazkow, ale nie od zobowiazan finansowych.